oops...

Life and medicine..are very subjective...like me.....atleast i believe so..
turns out..one must be very objective to pursue them...

hmm..hmm..hmm...

Once upon a story..
twice upon a time..
takes me back to start..
Life's a strange ride..

केव्हां तरी पहाटे...

कधी वाटत,

तुझ्या आयुष्यात सुंदर रात्र होउन याव..

तुझ्या स्पर्शाने हलकेच बहरत जात..

तुझी सगळी स्वप्न पूर्ण करत..

साख्ररझोपेतच अलविदा करून जाव..



आठवण म्हणून माझा सुगंध ठेवावा..

जाईच्या कळ्यांत तुझ्या उशाशी..

आणि तुझी आठवण म्हणून जपावी..

माझ्या ओठांवर तू लिहिलेली कविता..


-मी




लक्ष लक्ष वेळ तुला रिकामीच पाठवावे..

लक्ष लक्ष वेळ तुला आठवावे साठवावे..

पहाटेच्या कळ्यांपाशी थोडे मागावे इमान..

थोडे सांगावे तुलाही माझ्या मनाचे प्रमाण..

लक्ष लक्ष तू अन लक्ष लक्ष वेळ..

मी एक अनंताचे चुकले पाउल..


- खानोलकर

हा असा चंद्र.. ही रात...

त्या चंद्राकडे कधीकाळी मी मागितला होता हा चंद्र..

वार्‍यानेही आवरला होता माझ्या केसांना उधळण्याचा मोह..

म्हणून आज आलेत अलगद तुझ्या हातात, ते, चंद्र, रात्र, अन मी पण..

ही सारी तुझीच जादू अस तुला वाटाव हेही ना माझ्याच मनासारख..

- मी





नदीकाठावर पाण्यात पाय सोडून चांदण पाहात बसताना हळ्व्या मनाची सोबत हवी..

तर निसरड्या गोट्यांवरून तीच नदी पार करताना दांड्ग्या हातांची..

अशी हजारो क्षणी लागणारी हजारो रुपांतली सोबत फक्त कविताच देऊ शकते..

- सुनीताबाई